Het werk van de nieuwste, inmiddels vierde cd Promises of No Man’s Land is vrij duister. Daar wordt veel van gespeeld. De repeterende drums, de zware baslijnen, vaak soundscape-achtige sferische melodielijnen, het is niet niks wat er over ons wordt uitgestort. Daar gaat dan die klaaglijke en tegelijk krachtige, niet van drama gespeende stem van Blaudzun overheen. Ik houd van die stem, omdat hij nooit verveelt. Het is een instrument dat naar waarde wordt ingezet. De zanglijnen zijn overigens bescheiden van volume, regelmatig is de band harder dan de zang. Die zangmicrofoon had van mij veel harder mogen staan, want nu zijn de teksten, zo belangrijk, moeilijk te verstaan.
Hoewel de muziek dus vrij zwaar en bombastisch van aard is, kreeg dat een prettige tegenhanger door Blaudzun’s omgang met het publiek. Hij heeft een soort makkelijke zelfverzekerdheid en een licht ironische manier van contact maken met dichtbij staand publiek. Regelmatig ontstaan lachsalvo’s door wat hij vertelt en dat maakt dat de avond niet ontaard in een navelstaarderig in zichzelf gekeerd gebeuren. Het publiek is vanaf de 1e minuut verbonden met de band.
Blaudzun kreeg door zijn, noem het maar autoriteit, in de akoestische nummers met een paar woorden iedereen, helemaal stil. Als een dompteur die de leeuwen temt. Dit is Amsterdam, waar iedereen door de rustige nummers heen praat, of naar de wc gaat toch? Bij Blaudzun gebeurt dat dus gewoon niet. Het is echt heel bijzonder om 1200 mensen te zien stilvallen om naar een klein liedje te luisteren. Af en toe mogen we zelfs meezingen, zoals bij Any Cold Wind. De composities zijn doordacht en staan ook bij een minimale begeleiding als een huis. Het is een goede songschrijver. Dat is wel een gedachte die na afloop bij me opkomt. Heeft Blaudzun al dat volume, die volgepropte en uitgebreide wall of sound wel nodig? Ik zou het ook wel eens iets kaler en eenvoudiger willen horen. We wachten het af. Want Blaudzun doet wat hij wil en concessies worden niet gedaan.
