In het hele land zijn er rond deze tijd Johnny Cash tribute concerten, omdat het 12 september precies 10 jaar geleden is dat Johnny Cash overleed op 71-jarige leeftijd. De meester wordt geëerd door een filmpje van Cash die The Man in Black zingt. Het nummer dat tevens de naamgever is van dit concert. De avond wordt geopend door de samensteller van de avond . Zijn toespraakje valt nogal in het niet omdat er te veel echo op de microfoon zit. Een technisch probleem dat vaker zal voorkomen. Hij vertelt nog wel dat hij soloartiesten heeft uitgekozen die normaal gesproken nooit Cash spelen maar speciaal voor deze avond iets hebben ingestudeerd.
De begeleidingsband Blue Grass Boogiemen is duidelijk wel bekend met het werk van Cash. Zij openen de avond samen met gast Cor Sanne op zang en gitaar. Wat een charmante opener. De band is gekleed in vijftiger jaren stijl en de bandleden zijn allemaal zichtbaar ervaren muzikanten die een groot speelplezier uitstralen. Met gitaar, bas, mandoline en banjo zetten ze de toon van de avond door vooral vroeg werk van Cash te spelen.Na enkele nummers maken ze plaats voor zangeres Tineke Schoemaker, de blueszangeres uit Barrelhouse. Ze zingt Ring of Fire, en meteen zingt het publiek lekker mee. Toegewijd publiek dat gehuld in Johnny Cash t-shirts de eerste rijen tafeltjes en stoelen bezet. Erachter is een gedeelte waar mensen staan en de balkons van Paradiso zijn ook goed gevuld. Blaudzun zingt samen met een gitarist een ingetogen versie van het lied Redemption. Ik vond het heel erg mooi. Blaudzun is zo’n muzikant die een lied -welk lied hij ook zingt- altijd tot het zijne maakt.De Blue Grass Boogiemen komen daarna weer op, om als begeleiders te fungeren van Douwe Bob. Deze jonge zanger maakt een waanzinnige entree want hij lijkt ontzettend op een jonge Johnny Cash. Daarnaast maakt niet alleen indruk door zijn uiterlijk maar ook door zijn muzikaliteit. Met een net zo jonge zangeres zingt hij Jackson, een nummer dat vrij bekend geworden is in de versie van Lee Hazlewood en Nancy Sinatra. Hij oogst grote bijval van het publiek en door zijn vrolijke en enthousiaste spel worden de nummers die hij brengt het hoogtepunt van de hele avond.
De Bluegrass Boogie Men spelen daarna nog een paar nummers, om afgewisseld te worden door The Def Americans. Een pure Johnny Cash tributeband. De zanger heeft inderdaad het lage baritontimbre waarmee hij bijvoorbeeld met gemak de song Hurt kan zingen. Na deze rits popmuzikanten die zich allemaal redelijk aan het country idioom houden verschijnt Spike (van Di-rect) ten tonele met zijn band The Deaf. Geplaagd door enige technische problemen, er komt rook uit de basversterker, speelt de band een snoeiharde scheurende versie van Jackson. Spike heeft een goeie zangstem maar door de overheersende drums is het niet meer te verstaan en zijn gitaaraccoorden hoor ik er ook niet meer doorheen. De hardrock en metalfans leven nu waarschijnlijk op. Wel erg geestig dat Spike door zijn expressieve cover alsnog Johnny Cash naar de 21e eeuw katapulteert.
Na hun nummers komen de meeste muzikanten nog eenmaal het podium op voor een afsluiter. Als het licht aangaat horen we Cash zelf met St. Quentin. Cash schreef geschiedenis door regelmatig in gevangenissen op te treden. Wat zullen de mannen die daar zaten zijn muziek ongelooflijk hebben gewaardeerd. Vijftig jaar later bewijst deze tribute dat zijn muziek ook in de huidige tijd nog steeds met plezier wordt beluisterd en gespeeld.
